اگر با وجود این حرفا بازم قبول نکرد
 
 
که نگاههاش رو ترک کنه بهش
 
 
 
 بگو اگر غرضی نداری چرا حاضری
 
 
کاری رو انجام بدی که هم منو
 
 
 
 به شدت ناراحت می کنه و هم
 
 
خطر به گناه افتادن درش هست؟
 
 
 

به گزارش رهروان ولایت  وبلاگ گروه مشاور ازدواج آمده است:من سه

 

 

ماهه عقد کردم چندبار از بعضی از نگاههای همسرم به زنهای دیگه

 

 

احساس خیلی بدی بهم دست داده یکبار چنان به دختری نگاه میکرد

 

 

 که متوجه نشد من که پیششم دارم نگاش میکنم،وقتی بهش

 

 

اعتراض میکنم میگه تو در کنارم هستی و من به گناه نمیفتم و

 

 

در زمان مجردیم سرمو بالا نمیاوردم ،این حرفاش عذابم میده بعضی

 

 

وقتها به دلم میخواد امتحانش کنم که اگه واقعا هیز باشه دیگه باهاش

 

 

زیر یه سقف نرم اصلا نمیدونم چکارکنم؟ چه جور بهش بفهمونم

 

 

که این توجیهش اشتباهه که من پیشش هستم پس به گناه نمیفته،

 

 

 اصلا کسی که عادت داشته باشه به این کارا چه همسرش کنارش

 

 

باشه چه نباشه فرقی به حالش نمیکنه ، لطفاجواب بدهید.

 

 
 
پاسخ:
 
 
 
صرف نگاه به صورت زن نامحرم گناه نیست بلکه در صورتی گناهه
 
 
 
 که شهوانی باشه یا اینکه ترس از به گناه افتادن درش باشه بنابر
 
 
 
این اگر کسی از نگاه به نامحرم لذت شهوانی نبره و مطمئن هم
 
 
 
باشه که به گناه نمی افته نگاهش به نامحرم شرعا اشکال نداره
 
 
 
 پس اگر شما یقین نداری که نگاه شوهرت گناه آلوده، نمی تونی
 
 
 
 عملش رو گناه بدونی از نظر شرعی هم وظیفه نداری که نهی
 
 
 
از منکرش کنی
 
 
البته شکی نیست که اگر ایشون این کار رو نکنه بهتره بخاطر اینکه
 
 
 
کسی که در کنار دره راه می ره خطر سقوط بیشتر تهدیدش می کنه،
 
 
 
در مورد ایشون هم همینه چون ایشون با این نگاهها ممکنه در معرض
 
 
 
گناه قرار بگیره بخاطر اینکه امکان داره بعض چهره و ظاهرها براش جلوه
 
 
 
کنه و در نیتجه نگاهش گناه الود بشه یا چهره و اندام شما از چشمش
 
 
 
بیفته لذا بهتره این کار رو ادامه نده علاوه بر اینکه وقتی شما از این
 
 
 
کارش ناراحت می شید بهتره بخاطر آرامش دل شما هم که شده
 
 
 
این کار رو نکنه
 
 
پس شما از این دو اهرم می تونی استفاده کنی تا بلکه راضی بشه
 
 
 
 دیگه نگاه نکنه یعنی بهش بگی عقل می گه انسان باید از جای
 
 
 
خطرناک دوری کنه و اینجا هم خطر گناه هست پس ازش دوری
 
 
 
کن و همچنین تاکید کنی: اگر ناراحتی منو نمی خوای این نگاهها
 
 
رو ترک کن اگر با وجود این حرفا بازم قبول نکرد که نگاههاش رو
 
 
 
ترک کنه بهش بگو اگر غرضی نداری چرا حاضری کاری رو انجام بدی
 
 
 
که هم منو به شدت ناراحت می کنه و هم خطر به گناه افتادن
 
 
 
درش هست؟ با این حرفا می تونی باب صحبت رو باز کنی و در مورد
 
 
 
علت اصرارش بر نگاه گفتگو کنی و اگر در نهایت دلیلش برای این کار
 
 
 
منطقی نبود می تونی ازش بخوای که با فرد سومی مثل مشاور
 
 
 
صحبت کنید تا بین شما قضاوت کنه