جابر گويد: امير المؤمنين (ع) شنيد كه مردى به قنبر دشنام

مى‏داد و قنبر نيز مى‏خواست باو جواب گويد، حضرت او را صدا زد:

آى قنبر! آهسته، ناسزا گوى خود را در زبونى رها كن تا خداى

رحمان را خشنود سازى، و شيطان را به خشم آوردى، و

دشمنت را كيفر و شكنجه دهى. سوگند به آن كس كه دانه را

شكافت و جانداران را بيافريد شخص با ايمان خداى خويش را به

چيزى مانند حلم و بردبارى خرسند نسازد، و شيطان را به چيزى

مثل سكوت و خموشى بخشم نياورد، و هيچ احمق و نادانى به

عكس العمل مانند سكوت در مقابل او كيفر و شكنجه نگردد.

امالى شيخ مفيد با ترجمه استادولى،ص129

و ما شي‏ء أحب إلى اللئيم

إذا فكرت فيه من الجواب‏

متاركة اللئيم بلا جواب

أشد على اللئيم من السباب‏

«هيچ چيز براى فرومايه، بهتر از پاسخ دادن و بگو مگو كردن

نيست. سكوت و پاسخ ندادن به فرومايه، بر او دشوارتر از

 دشنام دادن است.»