۱۳ماه جمادی الثانی سالروز وفات مادریست که در دامنش وفا و ایثار
 
و ادب را پروریده است زبان و قلم از وصفاین مادر ناتوانند . مادری که

مادری که اگر چه در کربلا نبود، ولی دلش تا ابد در کربلا ماند و
 
نگاهش بر افق، که آیا «کاروان عشق» را بازگشتی خواهد بود؟
 
مادری که دلش برای همیشه در کنار «نهر علقمه»، سوگ نشین
 
فرزندی شد که نظیر نداشت در زیبایی و شجاعت!

مادری که دلش در میدان «قتلگاه» بود و نگاهش بر آسمان،
 
که چه وقت، «ماه»، بار دیگر خواهد تابید!

مادری که یک عمر، دست از «حسین حسین» گفتن بر نداشت
 
و تمام غریبانه‏ هایش را، حتی سوگ عزیزانش را با نام
 
حسین علیه‏السلام همراهی کرد!

مادری که «ام البنین علیهاالسلام » بود، ولی آیینه نگاهش از
 
آسمان کربلا، تنها اشکِ خونین ستارگان را چید؛ آن گاه که راوی،
 
از عبور نیزه‏ ها روایت می‏کرد!

مادری که حتی کوچه‏ های «مدینه»، مرثیه ‏سرای اندوه
 
سترگ او شدند و به استقامت و صبر او ایمان آوردند!

مادری که «وفا»، اولین درس زندگی و «شجاعت»، عالی‏ترین
 
 سرشت همسری‏ اش بود و «صحبت»، بالاترین باور مهر پروری ‏اش

مادری که برای همیشه، با ناله ‏های نینوایی، به یاد پسرانش،
 
 لالایی سرود و سروده‏هایش را فرات، هر روز، هنگام غروب نجوا می‏کند!

مادری که بعد از شهادت «عباس علیه ‏السلام »، دیگر به ماه نگاه
 
  نکرد و آسمان مدینه، نعمت نورافشانی‏اش را از دست داد!

مادری که در کربلا نبود، ولی تا ابد در کربلا ماند و دل از
 
«گودال قتلگاه» نگرفت و فریاد «یا حسین»اش را نه ‏تنها در
 
مدینه، که از صحن مطهر کربلا می‏توان شنید!

درود خداوند و سلام پاکان، بر روح بلند و وفاداری بی ‏نظیرش باد!
 
روح آسمانی‏اش، در سایه سار کوثر، شاد، و شفاعت
 
با شکوهش، دستگیرمان باد!